Een maandje later...

Hallo lieve lezers,

Huh, nog een blog? Denk je eindelijk van mijn blog-gezeik af te zijn, zet ik er nog een op... Voel je vooral niet verplicht om verder te lezen, tenzij je natuurlijk wel wilt weten hoe mijn fantastische leven nu verdergaat ;) 

Het is alweer een maand geleden dat ik aankwam op Schiphol en m'n ouders en broertjes in de armen vloog. Mijn laatste week in Afrika had ik me bijna niet beter kunnen wensen. Zoveel herinneringen in een week, ik wist niet dat dat kon. Zowel mijn laatste week in Zim als in Zam zijn super gedenkwaardig voor me. Als je weggaat realiseer je eigenlijk pas wat je allemaal gaat missen. Het is ineens niet meer zo vanzelfsprekend allemaal, en dat maakt dat ik de laatste week van alles nog een laatste keer genoten heb. Zowel in Zambia, waar ik in het onweer afscheid heb genomen van de Vic Falls en drie keer per week op stap ben geweest, als in Zimbabwe, waar we bijna elke avond sterren hebben gekeken bij het kampvuur en in het holst van de nacht het park zijn gaan verkennen... 

Wat is er nou zo 'gedenkwaardig' aan een beetje bij een kampvuur rondhangen? Mijn laatste week was niet zozeer mooi door de dingen die we deden, maar door het gevoel wat ik erbij had. Een laatste keer 'Cards against humanity' spelen, voor de laatste keer schrikken van Carla het luipaard wat ineens voor je neus staat in het pikkedonker, voor de laatste keer animaltime met de babybunnies, voor de laatste keer een attitude krijgen van de baboons. Voor het laatst horrorfilms kijken met de Wilsons, voor het laatst zweet op je voorhoofd hebben staan terwijl je nog niet eens iets gedaan hebt, voor het laatst 'kleintje', 'McFleurie' of 'Flurricane" genoemd worden. Voor het laatst half dood gaan van het lachen met mijn vrienden, voor het laatst de staff een knuffel geven, voor de laatste keer bij het kampvuur zitten met alle lieve mensen en briefjes in het vuur gooien met daarop dingen die ons dwarszitten. Voor de laatste keer elkaar onderkalken met watervaste stift, voor het laatst naar de Afrikaanse, oh zo heldere sterrenhemel kijken. 

Na deze sfeerimpressie snap je natuurlijk wel dat ik, nadat ik op de avond voordat ik vertrok alvast officieel afscheid had genomen van iedereen, op mijn weg terug naar mijn huisje wel meer dan een traan heb laten vallen (ja, ik ben best wel een watje ;) ). Ook de dag dat ik moest vertrekken was niet makkelijk. Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat had ik best wel zin om naar huis te gaan. Nadat ik kerstavond had doorgebracht in een vliegtuig met wel 10 passagiers erin, werd ik wakker gemaakt door de zon. Ik keek naar buiten en zag de zonsopgang boven de sahara. Wauw. Dat was het laatste uitzicht wat ik in Afrika heb gezien en ook gelijk een van de mooiste. Met de zon nog in m'n bol kwam ik aan in het mistige, regenachtige, piepkleine landje dat ze Nederland noemen. Ik vloog m'n ouders' en broertjes' armen in, het was heel fijn om ze weer in levende lijve te zijn. Toen we eenmaal thuis waren en de hond me feestelijk had ontvangen (hij sprong me zowat omver), hebben we samen met opa en oma zowel kerst als een verlate sinterklaas gevierd. Als avondeten hebben we, op mijn verzoek, lekker Hollands gegeten: Boerenkool! Op tweede kerstdag stond de hele familie Clement op de stoep, en ondanks dat het echt supergezellig was, was ik gesloopt aan het einde van de dag. 

Toen kerst voorbij was en het normale leven weer begon, begon ik pas echt te landen. Mijn eerste week heb ik half depressief doorgebracht, gewoon omdat ik iedereen en alles aan Afrika zo erg miste. Heel veel mensen die ik tegenkwam zeiden "Het is zeker voorbijgevlogen!" en dan moest ik me inhouden om niet in huilen uit te barsten, want ik had zo graag gewild dat het niet voorbij was gevlogen. Dat ik nu nog lekker in de zon stond les te geven/diertjes stond te knuffelen. Gelukkig begon ik de weken daarna steeds meer te wennen (behalve aan de kou, ik zit nu nog steeds met drie sweaters, een onesie en zes paar sokken aan op de bank te rillen). Het helpt ook zeker dat ik zo nu en dan wat afleiding heb, zoals vriendinnen, een baantje bij de dierentuin in de buurt, open dagen bij zowat alle uni's van Nederland en verslavende Netflixseries. Ondanks dat ik me regelmatig verveel en ik nu alweer reiskriebels heb, houd ik het hier nu wel vol. Ik ben vooral enthousiast voor wat de toekomst me gaat brengen: Een nieuw leven op de uni, in een nieuwe stad, met nieuwe mensen. Hopelijk in Amsterdam, want daar heb ik me ingeschreven voor 'Liberal Arts and Sciences', een hele brede studie die op het University College Amsterdam wordt gegeven. Je zit daar met al je studiegenootjes op kamers, en minimaal de helft van hen is buitenlands, waardoor alles dus in het engels is. Aangezien ik tegenwoordig liever Engels dan Nederlands praat komt dat mij dus goed uit :)

De rest van mijn toekomst laat ik nog even open. Ik ga gewoon mijn hart volgen en genieten van alles wat ik doe. Als het aan mij ligt zal ik een aanzienlijk deel van mijn leven niet in Nederland te vinden zijn, want als je met een heleboel culturen in aanraking komt, besef je dat Nederland ook niet perfect is. Er is zoveel moois op de wereld en ik wil het liefst alle bijzondere plekjes op de wereld ontdekken. Voordat mijn familie en vrienden zich ineens zorgen gaan maken dat ze me nooit meer terug zien: ik doe gewoon wat op mijn pad komt, dat kan dus ook in NL zijn. Wel weet ik zeker dat ik ooit nog terug ga naar Livingstone, het leven daar is zo fijn. Maar of ik nu in Nederland ben of niet, ik ga mooie herinneringen maken. Met alle fijne mensen om me heen.

Dankjewel voor het lezen van mijn blog! Voor nu is mijn reisverhaal afgerond, maar als ik weer ga reizen, dan kun je me hier weer op volgen! Maar dat zie je tegen die tijd vanzelf wel weer op Facebook verschijnen ;)

Liefs,

Fleur

P.s. mijn africa aftermovie is nu ook te vinden op mijn blog! Check it out onder het kopje 'Video's' :)